Şemsiye
Şemsiye seyre çıkmış kaldırımdan aşağıya,
Şemsiye yüksek ökçelerde yükselen
Eğer zamanıysa
Ve yoluysa buluşmanın,
Kollarımı açarım ben bulutlu musluğa.
Haz vererek ıslanıyor sokak adeta,
Henüz el değmemiş ıtırla karışık
Ve arzum gözüküyor sokakta,
Göründüğü gibi
Şu şemsiyenin
Bembeyaz dizleri.
Kapkara saçlar taranmış arkaya
Ve koyu gözlükler alnının üstünde…
Ve kafiye onun saçıyla
Kafiyesini uydurduysa
Ve sayarsam damlayan kadresini bir de…
Sisli sokağın tanımını yapacağım
Tasasını da şölenini de, anlayabilirsem,
Mısralar yazarım fırçasıyla şairin,
Kurtuluşum ve ağıtım
Olarak bizatihi kendimin.
Dolaşılmıştır bütün yabancı dağlar-vadiler
Kaderin beni savurduğu…
Ve bir sığınak istiyorum şemsiye altında,
Dinlemek
Yağmurun daktilosunu.
Yağmur da
Yazsın diye benim fısıltılarımla,
Kocaman haberini küçücük sokağın,
Kimin merhem olduğunu kanadı kırık turnaya,
Basılmadan kalmasın diye kuraklığın kıtlığına.
Öğretirim nasıl vurulacağını yücelere,
Tekrar erişmeyi
Çöpe ve tütüne,
Şemsiyenin dizleri yanında paralanmış dalgaya
Yağmurdan bıkmış sahilde.
Nasıl yağıyorsa şimşekten sonra yağmur,
Bela her zaman
Ardından gelir
Hasetin,
Ağırlık yapıyor birilerinin kalbine
Hışırtısı, yanındaki ıslak eteğin.
Değiştirse dahi yağmur ritmini,
Sambayı örtüverse rumbayla,
Sadık kalırım ben bu semtin içtenliğine,
Yeter ki bu şemsiyenin
Kubbesi bulunsun üstümde.
Eda ederim duamı ben bu kubbenin altında
Kutsanmış gibi oynarım yağmur suyuyla –
Dirseğimi koyduğumda
Barmenin tezgahının sunağında.
Rüzgar gibi geçiyor zor
Yıllarımız da,
Düşüş güzergahıyla göklerden yeryüzüne…
– Bir dağcı gibi düşeyim zirvelerden,
Ancak bu şemsiyenin
Halaskâr paraşütüyle.
… Bu hayallere sürükledi sokak beni,
Yağmurun ıtırıyla
Henüz el değmeyen,
Bu şemsiyenin beyaz dizleri gibi
Görünen dileğimle.
Yağmur yağıyor ve dokunuyorum
Dolgun sinesine göğsümle
Ve salamuri* yontuyorum kamış sapından,
… Sen büyük ülkenin evladı gibi yazıyordun,
Çünkü daracık bir sokağa inanıyordun.
Dato MAĞRADZE
Türkçesi: Hasan Çelik
* Üflemeli, yerel bir çalgı
ქოლგა
ქვემოთ მიჰყვება ქოლგა ტროტუარს,
მაღალ ქუსლებზე შემდგარი ქოლგა
და პაემანის
გზა და დრო თუა,
გავუშლი მკლავებს ღრუბლიან ონკანს.
სასიამოვნოდ სველდება ქუჩა,
ახლავს სურნელი ჯერ ხელუხლები
და ქუჩას ჩემი სურვილი უჩანს,
როგორც ამ ქოლგას
თეთრი მუხლები.
გადავარცხნილი უკან შავი თმა
და შუბლს ზემოდან მუქი სათვალე…
და რითმა მის თმას
თუ გაერითმა
და დადენილი წვეთი დავთვალე.
უნდა აღვწერო ნისლიან ქუჩის
ჭირი და ლხინი, თუ გავერკვიე,
დავწერ სტრიქონებს პოეტის ფუნჯით,
როგორც საკუთარ
ხსნას და რეკვიემს.
შემოვლილია უცხო მთა-ბარი,
საითაც ბედმა გადამაქანა…
და მსურს ქოლგის ქვეშ თავშესაფარი,
ვუსმინო წვიმის
საბეჭდ მანქანას.
რომ წვიმამ
ჩემი კარნახით წეროს,
პატარა ქუჩის დიდი ამბავი,
ვინ ესალბუნა ფრთანატკენ წეროს,
არ დარჩეს გვალვას დაუსტამბავი.
ვასწავლი, როგორ დაიძრას მაღლა,
კვლავ მისწვდეს
ნაგავს და პაპიროსებს,
ქოლგის მუხლებთან დამსხვრეულ ტალღას,
წვიმით მოწყენილ სანაპიროზე.
როგორც რომ ელვის შემდეგ იწვიმებს,
ასევე მოსდევს ხოლმე
შარი
შურს,
ვიღაცის გულზე მოაქვს სიმძიმე,
შენს გვერდში სველი კაბის შარიშურს.
და თუნდაც წვიმამ შეცვალოს რიტმი,
გადაიფაროს სამბა რუმბათი,
მე ვუერთგულებ ამ უბნის ინტიმს,
ოღონდ ამ ქოლგის
მედგას გუმბათი.
ამ გუმბათის ქვეშ აღვავლენ ლოცვას
წვიმის წყალს, როგორც ნაკურთხ შევეთა-
მაშები, იდაყვს ჩამოვდებ როცა
ბარმენის დახლის საკურთხეველთან.
მიჰქრიან ჩვენი მძიმე
წლები და,-
ციდან მიწამდე ვარდნის მარშრუტით…
– მთამსვლელი მოვწყდე მწვერვალებიდან,
ოღონდ ამ ქოლგის
მსხნელ პარაშუტით.
… ამ ოცნებებში წამიღო ქუჩამ,
წვიმის სურნელით
ჯერ ხელუხლებით,
რომელსაც ჩემი სურვილი უჩანს,
როგორც ამ ქოლგას თეთრი მუხლები.
წვიმს და ვეხები
სავსე მკერდს მკერდით
და ვთლი სალამურს ლერწმის ღეროდან,
… შენ, დიდი ქვეყნის შვილივით წერდი,
რადგან ამ ვიწრო ქუჩის გჯეროდა.
დათო მაღრაძე