Bir zamanlar insan… Bombalanmadan Önce /ადამიანნი, ოდესღაც… დაბომბვამდე
Sahi, bir tiyatronun harabelerinden
Başlıyordur hayat belki de,
Paramparça maskelerin ardında
Sarsıldığında bir şeyler,
İnsan olan bir zamanlar…
Bombalanıncaya kadar…
Aşağıda ise,
Çocuklar var bodrum katında.
Dayanabilir mi bodrum katı?
Hani nerede yeraltı dünyasının meleği?
Yeraltı dünyasında melek var mı ki?
Yoksa artık yeraltı dünyasının meleği
Şeytan mıdır?
Bombalanmış apartmanın
Açık, parçalanmış penceresinde
Perde sallanıyor…
Oda perdenin dilini çıkarıyor
Zorbalara
Ve onlara bu perdenin arkasında
Başka bir oyunun sahneye konacağını söylüyor:
Eli ayağı kopmuş,
Gözleri oyulmuş,
Karnı deşilmiş korçakların
Katılımıyla…
Sokakta, harabeler arasından geliyor
Ağır aksak adımlarla
Uzun boylu, sarışın, şaşkın bir kadın,
Kucağında
Elleri kopuk korçakla
Ve donuk gözlerle
Soğuk bakışlarla
Ninnisini söylüyor ona:
Ninni yavrum ninni,
Korçağım benim,
Artık bizim o sıcacık
Ve huzurlu evimiz de yok.
Korktuğumu sanma,
Derdime yenildiğimi,
Gerçekte az değiliz biz
Nüfusu az olan uluslar.
Dokuz kez katlediyorlar,
Dokuz kez diriliyoruz,
Tıpkı kediler gibi,
Işın olarak
Resmedilirsin gökyüzüne
Yeni günün şafağında.
Başka bir anavatan bekliyor seni,
Bambaşka bir Ukrayna .
Ninnisini söylüyor kadın burada,
Orada ise, bodrum katında,
Eski maskelerin kırıklarında utanmakta
Yeni hayat,
Diri, yumuk ellerini uzatıyor
Geleceğe doğru
Ve havaya tutunuyor,
Tutunurcasına annesinin memesine,
Hakikatin sel olup çağladığı yere.
Melekler yoktur yeraltı dünyasında.
Sen varmışsın Tanrım,
Mariupol Tiyatrosu’nun bodrum katında!
Giorgi LOBJANİDZE
Türkçesi: Hasan Çelik
ადამიანნი, ოდესღაც… დაბომბვამდე
იქნებ, მართლა თეატრის ნანგრევებიდან
იწყება სიცოცხლე,
როცა დამსხვრეული ნიღბების ქვეშ
რაღაც შეირხევა,
რაც ოდესღაც ადამიანი იყო…
დაბომბვამდე…
ქვემოთ კი,
სარდაფში ბავშვები არიან.
გაუძელბს სარდაფი?
სად არის მიწისქვეშეთის ანგელოზი?
არის კი მიწისქვეშეთში ანგელოზი?
თუ მიწისქვეშეთის ანგელოზი უკვე
ეშმაკია?
დაბომბილი კორპუსის
ღია, ჩალეწილ ფანჯარაში
ფარდა კონწიალობს…
ოთახი ფარდის ენას უყოფს
მოძალადეებს
და ეუბნება, რომ ამ ფარდის უკან
სულ სხვანაირი სპექტაკლი დაიწყება:
ხელფეხმოგლეჯილი,
თვალებამოთხრილი,
მუცელგაფატრული თოჯინების
მონაწილეობით…
ქუჩაში, ნანგრევებში მოაბიჯებს
მაღალი, ქერა, შეშლილი ქალი,
ხელში
ხელებმოწყვეტილი თოჯინა აუტატებია
და გაყინული თვალებით
გაციებული მზერით
უმღერის:
იავნანა, ვარდონანა,
ჩემო თოჯინაო,
აღარ არის ჩვენი თბილი,
და მყუდრო ბინაო.
ნუ გგონია მეშინია,
დარდს ვერ ვერევიო,
განა მართლა მცირენი ვართ
მცირე ერებიაო.
ცხრაჯერ გვკლავენ,
ცხრაჯერ ვცოცხლობთ,
როგორც კატებიო,
გარიჟრაჟზე
ცაზე სხივად
დაიხატებიო.
სხვა სამშობლო გელოდება,
სხვა უკრაინაო.
აქ ეს მღერის,
იქ კი სარდაფში,
ძველი ნიღბების ნატეხებში იშმუშნება
ახალი სიცოცხლე,
საღ, თოთო ხელებს იწვდის
მომავლისკენ
და ჰაერს ისე ებღაუჭება,(ებღაჟაუება?)
თითქოს დედის მკერდი იყოს,
საიდანაც სიმართლე გადმოჩქეფს.
მიწისქვეშეთში ანგელოზები არ არიან.
მარიოპოლის თეატრის სარდაფში
ყოფილხარ, ღმერთო!
გიორგი ლობჟანიძე